Brief over de Participatiewet/Bijstand.

Beste heer, mevrouw,

Ik, Noortje van Lith, wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn nu ruim twee jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid.

Sinds 2015 komen mensen alleen voor een Wajong in aanmerking als ze volledig duurzaam arbeidsongeschikt zijn en als het UWV denkt dat ze echt geen arbeidsvermogen kunnen ontwikkelen.

Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.

Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om van dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand?

Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.

De regels van de bijstand zijn echt enorm streng, zeker voor een groep die noodgedwongen in de bijstand moeten, omdat de toegang tot de Wajong is afgesloten voor de groep die arbeidsvermogen heeft of mogelijk arbeidsvermogen gaat ontwikkelen. Er zijn wel regelingen aangedragen door het kabinet, om de bestaanszekerheid iets te verbeteren zoals een vrijlating die voor één jaar geldt, maar deze regeling lost zeker in deze tijden van crisis niet op want gemeenten moeten bezuinigen en gaan deze vrijlating niet verlengen en dan vallen mensen weer terug in een lager inkomen. Ook loont meer werken niet als dat überhaupt al kan, want veel mensen met een arbeidsbeperking kunnen niet meer uren werken dan ze aan kunnen. Als men meer dan 3 dagen kan/wil werken valt men terug in inkomen.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Een goede financiële basis, is het begin van een volwaardig bestaan, een goede basis is tenminste het WML per maand.

We willen gelijk behandeld worden, maar soms moet er echt iets aangepast worden om ons gelijk te behandelen zoals bijvoorbeeld een aanvulling tot WML.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Brief aan de staatssecretaris.

Beste heer van ’t Wout,

Ik, Noortje van Lith, wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn nu ruim twee jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid.

Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.

Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand?

Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.

De regels van de bijstand zijn echt enorm streng, zeker voor een groep die noodgedwongen in de bijstand moeten, omdat de toegang tot de Wajong is afgesloten voor de groep die arbeidsvermogen heeft of mogelijk arbeidsvermogen gaat ontwikkelen. Er zijn wel regelingen aangedragen door het kabinet, om de bestaanszekerheid iets te verbeteren zoals een vrijlating die voor één jaar geldt, maar deze regeling lost zeker in deze tijden van crisis niet op want gemeenten moeten bezuinigen en gaan deze vrijlating niet verlengen en dan vallen mensen weer terug in een lager inkomen. Ook loont meer werken niet als dat überhaupt al kan, want veel mensen met een arbeidsbeperking kunnen niet meer uren werken dan ze aan kunnen. Als men meer dan 3 dagen kan/wil werken valt men terug in inkomen.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Het begint allemaal met voldoende financiële basis.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Brief aan de commissie van SZW (Sociale Zaken en Werkgelegenheid)

Beste Commissieleden van SZW,

Mijn naam is Noortje van Lith, zelf ben ik rolstoelgebruiker en ben ik slechthorend.

Ik wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn nu ruim twee jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid.

Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.

Het is natuurlijk ook belangrijk dat het OV toegankelijk wordt voor allerlei beperkingen, maar een kaartje voor de bus of een trein is nu al gauw te duur voor mensen in de participatiewet of de Wajong.

Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand?

Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.

De regels van de bijstand zijn echt enorm streng, zeker voor een groep die noodgedwongen in de bijstand moeten, omdat de toegang tot de Wajong is afgesloten voor de groep die arbeidsvermogen heeft of mogelijk arbeidsvermogen gaat ontwikkelen.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Het begint allemaal met voldoende financiële basis.

Mogen we na een strijd van jaren eindelijk eens op u rekenen?

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Hoe denk ik over het beleid van de overheid met betrekking tot de quotumregeling?

De quotumregeling is onderdeel van de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten. Deze regeling gaat in als uit de jaarlijkse monitor van de banenafspraak blijkt dat werkgevers onvoldoende banen gecreëerd hebben voor mensen met een ziekte of handicap.
Werkgevers worden zo door de overheid gedwongen om banen te creëren voor mensen uit de doelgroep van de banenafspraak. Dit gebeurt via het opleggen van een quotum arbeidsbeperkten. Werkgevers met ongeveer 25 of meer werknemers (40.575 of meer verloonde uren) moeten een bepaald percentage mensen met een ziekte of handicap in dienst nemen of inlenen. Dit quotum wordt voor elke werkgever bepaald aan de hand van een vastgesteld quotumpercentage.

Bron: UWV

Als ik zelf naar deze regeling kijk dwingt de overheid om mensen met een beperking aan te nemen, als ze dat niet voldoende doen krijgen ze een boete. Ik vind dit geen goede manier. Werkgevers die mensen met een arbeidsbeperking in dienst nemen moet hen wel aannemen op basis van kwaliteiten en niet omdat het moet. Ik zelf zou liever aangenomen worden op basis van wat ik kan en niet op basis van het moet, want anders krijg ik een boete.

Zelf haalt de overheid dit quotum niet en dan geef je bedrijven een boete als zij het niet halen. Ik krijg hierbij een beetje het gevoel van: Kijk mij eens inclusief bezig zijn. Maar eigenlijk is het, ik krijg geen boete want ik heb mensen met een arbeidsbeperking aangenomen. Dat doet mij pijn, eigenlijk is het net als, ik moet zoveel mogelijk verkopen, want anders krijg ik mijn bonus niet.

Ik zou willen dat er een manier gevonden wordt, zodat werkgever gestimuleerd wordt, maar niet op basis van een boete of op basis van een bonus. Dat moet anders kunnen vind ik. Maar hoe? Daar ben ik nog niet over uit. Het lijkt op de huidige manier wel of ze  winst willen behalen op mensen met een arbeidsbeperking, want de boete die gaat naar de staatskas en zelf hoeft de overheid geen boete te betalen als ze niet aan het quotum voldoen.

Nu geldt de quotumregeling nog niet, omdat werkgever voldoende banen hebben gecreëerd, maar als dit wel gaat gebeuren zou ik er niet blij mee zijn.

Hoe beleef ik deze tijd?

Voor mij verandert er niet zoveel in deze tijd, omdat ik door mijn beperking helaas niet overal heen kan. Ik kan mezelf goed vermaken in deze tijd met mijn studie en ik zit af en toe lekker buiten in het zonnetje in de tuin. Ook probeer via Twitter bewustwording te creëren voor mensen met een beperking. Ik heb al van verschillende mensen gehoord dat zij anders behandeld worden in de supermarkt.

Nu is het bijvoorbeeld de bedoeling dat iedereen in de supermarkt een mandje pakt, om zo de hoeveelheid mensen in de winkel in de gaten te kunnen houden. Daarbij wordt geen rekening gehouden met bepaalde beperkingen. Sommige mensen met een beperking kunnen geen mandje of karretje gebruiken. Ik zou de supermarkten als tip willen meegeven dat zij ook moeten nadenken hoe zij deze mensen kunnen toelaten in de winkel zonder dat hun privacy en zelfstandigheid in het geding komt. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door het karretje of mandje even apart weg te zetten.

Verder merk ik dat de media niet echt goed let op de woordkeuze die ze gebruiken, dat kan zorgen voor angst onder sommige mensen. Er is bijvoorbeeld gezegd dat wanneer we in fase 3 belanden dat men keuzes moet gaan maken over wie er wel en niet op de IC komt. Mensen die kwetsbaar zijn, zijn mensen die zichzelf niet kunnen aankleden of wassen. Dat gaf mij wel even een beangstigend gevoel, omdat ik dit zelf ook niet kan. Later is dit gelukkig bijgesteld, maar ik vind dat media en artsen daar wel bewuster mee moeten omgaan. Dit is voor veel mensen al een angstige tijd en als men dan informatie geeft die op allerlei manieren geïnterpreteerd kan worden is dit verwarrend.

Ook merk ik dat het kabinet niet nadenkt over alle groepen in de samenleving, gisteren tijdens de persconferentie werd er gezegd, we zullen moeten wennen aan de anderhalve meter samenleving. Ikzelf heb bijvoorbeeld ook weleens hulp nodig als ik iets laat vallen in de supermarkt, maar ze zullen mij niet helpen als we echt aan de anderhalve meter samenleving moeten. Misschien moeten we het niet zo letterlijk nemen, maar ik vraag me af, hoe moet ik het anders interpreteren.

Als laatste wil ik nog even zeggen dat ik blij ben met de initiatieven die ontstaan door deze crisis. We doen het voor en met elkaar!

 

Uitzending EenVandaag

https://eenvandaag.avrotros.nl/embed/523970/?no_cache=1

Hier kunt u de uitzending van EenVandaag van 30 december jl. terugkijken over de Participatiewet.

Mijn mening..

Kent u dat? Een mening uiten en dat  wordt dan erg uitvergroot door mensen die u nauwelijks kennen? Ik maakte het mee. Ik schrijf hier mijn ervaring erover op.

Van de week had ik mijn mening kenbaar gemaakt over het eigen risico en eerste-lijnszorg bij stoppen met roken. Mijn mening was dat ze het eigen risico voor iedereen zouden moeten afschaffen omdat heel veel chronisch zieken altijd het eigen risico kwijt zijn. Het is voor hen dus geen risico meer. Ook had ik erbij gezet dat beginnen met roken een eigen keuze is/was.

Ik kreeg hierop heel veel reacties zowel positieve als negatieve, om het van me af te schrijven laat ik het deze keer even bij de negatieve reacties. Zo kreeg ik o.a. de reactie dat ik geen empathie zou hebben voor mensen die verslaafd zijn. Verslaafd zijn is zeker geen keuze, daar ben ik het zeer zeker mee eens. Als je een sigaret aan steek ga je niet met de gedachte erin, ik ga lekker verslaafd worden. Echter in deze tijd weet u dat u verslaafd zou kunnen raken aan roken. Ookal is het om stoer te doen tegenover vrienden of groepsdruk. Het blijft een lastige discussie ook omdat het niet verboden is om te roken.

Dan kom ik nog even terug op het eerste punt. Ik wil dat iedereen geholpen wordt aan iets waar ze zelf niet vanaf kunnen komen. Ik vond het gewoon erg scheef dat deze mensen geen eigen risico hoeven te betalen terwijl chronische zieken altijd het eigen risico kwijt zijn.

Daarbij had ik het niet specifiek gericht naar de mensen die roken of zijn gaan roken, maar naar het beleid in de politiek. Het voelt oneerlijk het lijkt alsof mensen met een arbeidsbeperking of ziekte van allerlei kanten gekort worden en dan gebeurt dit.

 

Hoe kunnen we de digitale toegankelijkheid bevorderen?

Hoe kunnen we digitale toegankelijkheid bevorderen?

Een paar weken geleden klom ik weer in de pen, omdat er werkelijk niets veranderd is in vergelijking met 1,5 jaar terug, toen ik ook een brief schreef aan Rutte.

Ik heb deze brief al eerder op Twitter en op Facebook gezet, maar ik besefte me dat niet iedereen deze kan lezen vanwege de afbeelding, daarom heb ik hem nu omgezet in een PDF formaat en op deze blog gezet. Zo kan iedereen deze brief lezen en zijn we weer een stukje verder op weg naar een inclusieve samenleving. Mensen die zeer slechtziend of blind zijn gebruiken namelijk een spraaksoftware die lezen teksten voor dat gaat niet vanaf een afbeelding, maar wel vanaf een PDF bestandje.

Hieronder zal ik uitleggen hoe ik te werk ben gegaan om het word-bestandje in PDF te zetten. Ik heb op Google gezocht naar van Word naar PDF dan kom ik op de volgende website https://smallpdf.com/nl/word-naar-pdf via deze website is het heel handig om een Worddocument naar PDF om te zetten. Daarna kun je naar je blog gaan en hem daar online zetten via  en dan kun je het PDFje selecteren en op OK drukken en dan staat hij online.

Brief aan Rutte nov 2019 PDF

 

Als u nu op bovenstaande link klinkt, opent mijn brief aan Rutte die ik op 29 november jongstleden heb verstuurd.

Zelf ben ik slechthorend en vind ik het fijn als er ondertiteling bij de filmpjes staat dit kan heel makkelijk gerealiseerd worden via Youtube. Dat kan via de klassieke versie van Youtube creator.

Dan klik je op nieuwe ondertiteling maken en dan kun je zelf typen wat je gezegd hebt, dan klopt de ondertiteling altijd. Youtube, zorgt er zelf voor dat de tekst gelijk loopt met de gesproken tekst.

De maatschappij en het systeem maken ons kwetsbaar.

Als mensen zonder beperking het hebben over mensen met een beperking wordt er vaak gesproken of kwetsbare of zwakke personen. Dit vind ik stigmatiserend. Als ik voor mezelf spreek, voel ik me helemaal niet kwetsbaar of zwak.

De maatschappij maakt ons kwetsbaar, omdat de maatschappij niet op ons is aangepast. Ik noem hieronder enkele voorbeelden:

• Als wij met het Openbaar Vervoer willen kunnen we niet spontaan weggaan, we moeten eerst uitzoeken of het station wel toegankelijk is.
• Als ik met mijn rolstoel een bedrijf moet bezoeken moet ik eerst vragen of zij wel toegankelijk zijn. Vaak vraag ik ook nog door omdat iedereen iets anders verstaat onder toegankelijkheid. Bij toegankelijkheid denken mensen vaak alleen aan lage drempels bij de deur, maar het is ook belangrijk dat er een rolstoeltoegankelijk toilet is met beugels zodat wij ook naar het toilet kunnen.
• Als ik denk aan mensen met bijvoorbeeld autisme of hersenletsel is het belangrijk dat zij niet te veel prikkels krijgen, er zou bijvoorbeeld rekening gehouden kunnen worden met hen door lampen niet te fel te zetten.

Ook als ik naar het systeem de Participatiewet kijk, dit systeem maakt mensen met een arbeidsbeperking kwetsbaar, omdat deze mensen vaak levenslang in deze wet zitten en daardoor bijvoorbeeld belemmerd worden in het vinden van een partner, door de kostendelersnorm of geen mogelijkheden hebben om te sparen voor iets leuks en dat terwijl de meeste mensen met een arbeidsbeperking willen werken. Uit het onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau is gebleken dat de inkomenspositie van deze mensen is verslechterd.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren.

Mijn oproep aan de overheid is:  Zorg voor voldoende financiële basis, het kan echt met de inclusietoeslag als men niet fulltime kan werken door de arbeidsbeperking. Het loon wordt dan aangevuld tot het wettelijk minimumloon per maand.

Met voldoende financiële basis begint het leven, door dit te hebben kun je sparen voor een huisje, met vrienden afspreken, een huishouden runnen. Het hoeft echt niet luxe te zijn, ze willen een beetje lucht krijgen.

Als men echt niet kan werken, zorg dan ook voor een goede uitkering zonder dwangmatige plichten. Niet kunnen werken kan natuurlijk ook komen doordat je nergens aangenomen wordt.

Vergeet niet, de maatschappij en het systeem maken ons kwetsbaar, wij zijn niet kwetsbaar.

De participatiewet, wij hebben de passende sleutel.

Voor het jaar 2015 was de bijstand vooral bedoeld als vangnet voor mensen die na hun vangnet voor de werkloosheid (WW) nog geen baan hebben kunnen vinden.

Na 1 januari 2015 hebben mensen met een arbeidsbeperking en arbeidsvermogen geen toegang meer tot de Wajong. Door de toegangspoorten naar de Wajong voor deze mensen te sluiten, komen deze mensen in de participatiewet, het leek een mooie wet want het betekent letterlijk ”meedoen”, maar is van volwaardig meedoen wel sprake?

Nee, daar is geen sprake van we worden behandeld als een persoon zonder beperking en moeten ook aan de plichten van deze wet voldoen, onder andere de kostendelersnorm een van de pijnlijkste maatregelen in de participatiewet, waar mensen met een arbeidsbeperking levenslang aan vastzitten. Als er niets veranderd waardoor afhankelijk weer een groot woord wordt in ons woordenboek. Onze partner wordt namelijk onze voorliggende voorziening en moet ook nog eens financieel voor ons zorgen. We worden dubbel beperkt, want het vinden van een partner zal ook niet makkelijk worden door deze regelingen.

Dit terwijl Nederland een verdrag heeft getekend: Het VN-verdrag handicap, in dit verdrag staat onder andere dat wij recht hebben op een zelfstandig leven.

Zoals de participatiewet nu geregeld is, kunnen wij geen zelfstandig leven opbouwen, we kunnen met een medische urenbeperking niet of nauwelijks boven het sociaal minimum komen. Het sociaal minimum is netto 979 euro en het wettelijk minimumloon is 1.494 euro. Een verschil van 515 euro! Deze euro’s hebben mensen met een arbeidsbeperking juist heel hard nodig, de kosten die zij hebben zijn doorgaans hoger omdat ze bijvoorbeeld hogere zorgkosten hebben.

Het VN-verdrag handicap, in dit verdrag staat onder andere dat wij recht hebben op een zelfstandig leven.

Zolang het Kabinet geen empathie toont naar mensen met een arbeidsbeperking en hun naasten zullen de toegangspoorten naar de maatschappij op slot blijven. Wij kunnen namelijk niet volwaardig deelnemen aan de maatschappij en zolang wij geen volwaardige deelname hebben zullen we vechten.

De toegangspoorten zullen pas openen als wij tenminste het minimumloon kunnen verdienen. Deze toegangspoorten geven ons namelijk het loon waarmee we onder andere de huur van ons huisje kunnen betalen en hoeven we ons minder zorgen te maken over onze financiële situatie.

Participeren betekent meedoen, wij hebben diverse sleuteltjes in handen, maar het kabinet wil deze sleuteltjes niet aannemen, de ene sleutel is klein, de andere wat groter.

Diverse organisaties en ik hebben dit kabinet al diverse sleuteltjes aangeboden voor de toegangspoorten, helaas past er volgens hen geen enkel sleuteltje. Zij proberen alleen de sleuteltjes die de toegang tot een volwaardig leven en salaris blokkeren.

Participeren betekent meedoen, wij hebben diverse sleuteltjes in handen, maar het kabinet wil deze sleuteltjes niet aannemen, de ene sleutel is klein, de andere wat groter.

De participatiewet, neem het passende sleuteltje aan en geef ons toegang tot volwaardige deelname aan de maatschappij.