5 jaar VN-Verdrag Handicap.

Ik krijg enorm vaak de vraag: Mensen met een handicap hebben toch dezelfde rechten als ieder ander? Waarom behandelen we die rechten dan? Mijn antwoord: Mensen met een handicap hebben inderdaad dezelfde rechten, maar hebben niet altijd toegang tot dezelfde rechten.

Mijn ervaring is dat ik voornamelijk door de buitenwereld geconfronteerd wordt met mijn handicap. Niet alles is toegankelijk en mensen praten vaak niet tegen mij, maar tegen degene die bij mij is of ze bejegenen mij enorm kinderachtig. Daar moeten we echt iets aan gaan doen vind ik. Wij willen niet zielig gevonden worden.

Nog te vaak worden de rechten van mensen met een handicap als een gunst gezien. Ik noem een voorbeeld: ‘Kijk eens dame, ik heb een plank voor jou weggelegd zodat jij naar binnen kunt met jouw rolstoel.’ Begrijp me niet verkeerd, het is hartstikke aardig als mensen het doen, maar het voelt voor mij wel als dankbaar moeten zijn, terwijl iemand die loopt niet dankbaar hoeft te zijn om binnen te komen.

Dat mensen met een arbeidshandicap die niet zelfstandig het Wettelijk Minimumloon kunnen verdienen in armoede moeten leven door hun arbeidshandicap is ook een van de dingen die ervoor zorgt dat Nederland helemaal niet zo’n beschaafd land is. Het gaat dan over een (aanvullende) uitkering, ook als men wel 15 tot 25 uur per week werkt. De aanvulling gaat maar tot het sociaal minimum (1.075 euro p/m). Dat betekent dat men geen volwaardig leven kan leiden, nooit ook niet, op de pensioengerechtigde leeftijd, want men bouwt geen pensioen op met een (aanvullende) uitkering. 15 of 20 uur werken kost voor iemand met een arbeidshandicap vaak meer energie dan voor iemand die 40 uur kan werken per week.

Daar komt nog bij dat in armoede leven nog meer energie kost. Veel mensen met een arbeidshandicap kunnen al vaak minder goed ergens heen, omdat ze het geld er niet voor hebben, maar ook omdat veel panden niet toegankelijk zijn voor hen. Dat doet pijn. Dus Nederland, het begint bij geld hebben voor ook leuke dingen. Het moet ook toegankelijk zijn voor hen die het nodig hebben en weet dat iedereen vroeg of laat het nodig heeft. Iedereen kan een been breken en daardoor tijdelijk een rolstoel nodig hebben. Weet u het hoeft niet duur te zijn, maar je moet het willen!

Ook als het gaat om de arbeidsmarkt moeten we echt een andere denkslag maken, we zeggen vaak. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, maar is het vaak niet andersom? Heeft de arbeidsmarkt geen afstand tot deze mensen?

Om een beetje positief te eindigen wil ik eindigen met het thuiswerken en thuisonderwijs. Voor veel mensen met een handicap is dit echt een uitkomst en dit zouden we niet te weten zijn gekomen als er geen gezondheidscrisis was.

Natuurlijk werkt het niet voor iedereen, maar veel mensen passen niet in een standaardhokje en daarom moeten we juist zorgen dat er bij bepaalde mensen het hokje om hen gebouwd wordt en niet andersom.

We willen gewoon net als ieder mens onderdeel zijn van de maatschappij. We zijn er en mogen ook wat eisen van de maatschappij om een zo zelfstandig mogelijk leven te kunnen leiden. Want vroeg of laat heeft iedereen een toegankelijke samenleving nodig, denk aan gebruik van een rollator, rolstoel of andere hulpmiddelen. Laat ik het zo zeggen, iemand die deze hulpmiddelen niet nodig heeft zal er ook van profiteren. Denk bijvoorbeeld aan een lift.

Nederland heeft nog bergen te verzetten als het gaat om het VN-verdrag Handicap. Gelukkig zijn ook mensen met een handicap steeds mondiger geworden.

Wat zijn wat mij betreft de doelen voor de komende 5 jaren?

• Betrek mensen met verschillende soorten handicaps bij het ontwerp en inrichting van nieuwbouw en openbare gebouwen.
• Bij alle beleidsterreinen zou er iemand met een handicap betrokken moeten zijn die allerlei zaken kan oppakken met betrekking tot handicaps.
• Geef hen een volwaardig inkomen, voor een volwaardig leven (tenminste het wettelijk minimumloon).
• Laat mensen met een handicap en mensen zonder handicap met elkaar naar school gaan.
• Maak handicaps zichtbaar voor de samenleving, een persoon met een handicap moet niet meer wereldvreemd zijn.

Symbool VN-verdrag Handicap

Mayim stralend middelpunt op presentatie boek

Echt een geweldig boek vol humor, maar ook serieus en heel herkenbaar bij sommige dingen zoals de scoliose operatie van Mayim en de bureaucratie die het leven met een handicap met zich meebrengt, iedereen zou het moeten lezen als ze een beetje willen begrijpen hoe het is om te leven met een handicap. Een mooi boek!

Kanteldenker

Mayim stond vanmorgen op en vertelde: ‘Het is een week geleden, he pap. Maar het lijkt wel gisteren.’Ze was zo onder de indruk van alle bezoek en aandacht. Het valt nu naar binnen en op zijn plaats. Een roman over haar leven. Samen geschreven. Heerlijke periode om dat met mijn dochter te doen.

De autobiografische roman van onze dochter is dus uitgegeven. 24 Januari overhandigde Mayim het eerste exemplaar aan Michelle, haar moeder, die deze dag jarig is. Het boek begint ook op 24 juni. 24 juni is de naamdag van St.-Jan. Deze datum is een rode draad in onze roman. Het SintJanskruid bloeit dan voor het eerst in het jaar. Mayim was het middelpunt van een drukbezochte presentatie waar ze het boek overhandigde aan de loco-burgemeester en wethouder cultuur Hilde van Garderen. ‘Wow,’ vertelde ze me dezelfde avond, ‘zoveel mensen had ik niet verwacht. Ben ik nu beroemd?’ Ik…

View original post 189 woorden meer

Brief aan de Fractievoorzitters van de Tweede Kamer.

Geachte Fractievoorzitters van de Tweede Kamer,

Ik schrijf deze brief, omdat ik zie en merk dat het VN-Verdrag Handicap nog niet goed wordt uitgevoerd in Nederland. Er moet nu echt werk van gemaakt worden, zeker omdat Nederland ook vergrijst. Het leren leven met een beperking hoort bij het leven en de leeftijd. De een start met een beperking. De ander loopt hem gedurende zijn leven op. Iedereen kan hier mee te maken krijgen, we moeten niet wegkijken, maar er werk van maken en we hebben daarbij hulp van u nodig.

Bijna drie jaar geleden schreef ik een brief aan Premier Rutte en sindsdien ben ik bezig met actie voeren voor de rechten van mensen met een (arbeids)beperking samen met o.a. de FNV, LCR, Iederin. Participatie is voor deze groep nog steeds niet vanzelfsprekend.

Ik wil het met u hebben over de volgende punten:

• Overleven met een uitkering en werken
• Recht op een behoorlijke levensstandaard
• De kostendelersnorm en de partnertoets
• Waar begint het participeren? 

Overleven met een uitkering en werken

Veel mensen met een arbeidsbeperking overleven op 70% van het wettelijk minimumloon, dat is ongeveer 1006 euro per maand. Dat is het absolute bestaansminimum. Er is heel weinig aandacht voor de koopkracht van mensen met een (arbeids)beperking.  Vaak hebben zij hogere zorgkosten dan een gezond persoon. Veel mensen denken dat zij wel extra compensatie krijgen vanwege hun beperking, maar dat is helemaal niet zo. Soms krijgen ze een tegemoetkoming in de kosten voor chronisch zieken, maar dat is maar een bedrag van rond de 200 euro per jaar. Dit staat in geen verhouding tot de werkelijke kosten. Ook als men niet fulltime kan werken moet men overleven van 70% van het wettelijk minimumloon en krijgt men met verrekeningen van inkomsten te maken, omdat men loon uit de uitkering krijgt en loon uit werk.

Ik wil u erop wijzen dat het veel beter zou zijn als er duurzame banen komen en men moet een voorziening van het UWV kunnen behouden als men de baan kwijt raakt. Op deze manier kan men sneller weer aan een andere baan komen, om volwaardig mee te kunnen doen. We hebben recht op een behoorlijke levensstandaard en dat is in mijn ogen niet het bestaansminimum, maar tenminste het wettelijk minimumloon.

Verder wil ik ook vragen of u kunt onderzoeken wat er gedaan kan worden aan de enorme administratieve lasten die bij een uitkering komen kijken. Veel mensen in een uitkering hebben enorm veel stress en waardoor er geregeld iets fout kan gaan in de administratie en daar kan men op afgestraft worden, uitkeringsgerechtigden moeten namelijk alles doorgeven als er iets verandert in hun situatie.

Recht op een behoorlijke levensstandaard

Mensen met een arbeidsbeperking kunnen in veel gevallen niet (fulltime) werken, omdat ze door hun beperking niet voldoende energie hebben om fulltime te kunnen werken, daardoor kunnen ze vaak ook niet  voldoende uren maken om het wettelijk minimumloon verdienen Maar ook zij hebben recht op een behoorlijke levensstandaard stelt het VN-verdrag Handicap. (Artikel 28 VN-verdrag Handicap.) Soms is er een aanpassing nodig om tot gelijke behandeling te kunnen komen. Er moet voor mensen met een arbeidsbeperking een aanvulling komen tot het wettelijk minimumloon, want dan kunnen zij pas echt een volwaardig leven leiden. De inclusietoeslag is zo’n instrument wat de FNV en LCR hebben voorgesteld. Dit verdient serieuze discussie in een nieuw kabinet.

De Kostendelersnorm en partnertoets

De kostendelersnorm en de partnertoets zijn voor mensen met een beperking, maar eigenlijk voor alle uitkeringsgerechtigden een groot obstakel. Deze regels maken mensen afhankelijk en het zorgt voor een toenemende dakloosheid en leidt tot woningnood. Gemeenten hebben beleidsvrijheid als het gaat om de kostendelersnorm, maar maken vaak geen gebruik van deze vrijheid. De partnertoets en de kostendelersnorm weerhoudt mensen om samen te wonen, omdat men dan ook financieel afhankelijk is van de partner of huisgenoten, terwijl men al zo vaak afhankelijk is van anderen. Daarom zou de partnertoets en de kostendelersnorm afgeschaft moeten worden voor mensen met een (arbeids)beperking. Immers mocht iemand met een beperking gaan samenwonen, dan treedt de partner vaak ook op als gedeeltelijke mantelzorger, waar voorheen sprake was van een professional. In plaats van dit te stimuleren en te bevorderen, krijgt men als beloning voor deze informele arbeid ook nog een korting op de uitkering. Woningen blijven bezet door alleenstaanden en prijzen lopen op, omdat er geen woning meer is te krijgen. Voor jongeren is het onmogelijk om zelfstandig te wonen als gevolg van deze druk op de woningmarkt.

Waar begint het participeren?

Participeren begint bij voldoende geld hebben om te kunnen participeren, als men te weinig geld heeft leidt dit sociale uitsluiting. Alleen door participatie kan men een volwaardig leven leiden.

Verder wil ik het hebben over de toegankelijkheid van Nederland, heel veel mensen denken dat Nederland goed toegankelijk is, maar dat is niet zo. Toegankelijkheid zou standaard opgenomen moeten worden bij nieuwbouw en het bouwbesluit en als voorwaarde moeten worden opgenomen bij bouwvergunningen.

We kunnen bijvoorbeeld niet elk gebouw binnen of we kunnen er wel binnen, maar er is bijvoorbeeld geen aangepast toilet aanwezig. Ook is niet elk gebouw drempelloos terwijl het makkelijk op te lossen is door een drempelhulp. Als ik kijk naar de actiepunten van onbeperkt meedoen van het ministerie van VWS zie ik een aantal punten staan, dat echt anders zou moeten. Onder het kopje participatie en toegankelijkheid staat bijvoorbeeld: ‘’Meer televisieprogramma’s krijgen ondertiteling’’ Waarom niet alle televisieprogramma’s vraag ik me dan af?

Zoals eerder opgemerkt lopen veel mensen het risico om een beperking op te lopen. Dat is gek genoeg het gevolg van de toename van de effectiviteit van de gezondheidszorg. Met de leeftijd en de toename van de groep zeer hoogbejaarden neemt het aandeel mensen met een beperking toe. 25% van Nederland heeft een beperking of chronische ziekte en die groep wordt alleen maar groter.

Ik wil dat we samen echt werk gaan maken van het VN-verdrag handicap. De buitenwereld beperkt nu mensen met een beperking en dat kunnen we oplossen. Breng de inclusieve samenleving dichterbij!

Ik hoop dat u deze punten meeneemt bij het maken van uw keuzes in de Kamer.

Hartelijke groet, 

Noortje van Lith 

Ik wil niet terug naar normaal, ik wil naar beter.

Geachte Kabinetsleden en Kamerleden,

We leven nu al bijna een jaar in een coronacrisis met allerlei beperkingen, veel mensen willen terug naar het normaal. Zelf heb ik een lichamelijke beperking, waardoor ik al beperkt ben in mijn doen en laten op allerlei gebieden. Op veel gebieden is echt een oplossing mogelijk, maar ik zie deze oplossingen niet in de praktijk. Ik moet bijvoorbeeld altijd kijken of een gebouw toegankelijk is voor mijn rolstoel, dat is helaas niet altijd het geval anno 2021. Ik denk weleens, ik wil helemaal niet terug naar normaal, ik wil naar beter. Deze beperkingen waren er al voor de coronacrisis en deze worden nu zichtbaarder voor anderen, maar er wordt nauwelijks over gesproken en dat is jammer. We worden al vaak niet gehoord. 2,2 miljoen mensen die zich niet gehoord voelen dat is echt enorm veel.

Ook met het oog op de vergrijzing zou ik willen dat er gekeken wordt naar toegankelijke of toekomstbestendige woningen. We worden allemaal ouder en op den duur hebben we allemaal een goed toegankelijke woning nodig.

Op het gebied van werk en leven kan er ook nog heel veel verbeterd worden, zo moeten veel mensen met een arbeidsbeperking rondkomen van het sociaal minimum, dit is hetgeen wat mensen volgens berekeningen minimaal nodig hebben om te leven. Ik denk dat dit gebaseerd is op wat een gezond persoon minimaal nodig heeft en niet op personen die door een arbeidsbeperking meer zorgkosten hebben. Vaak hebben mensen met een arbeidsbeperking tijdelijke banen dat brengt ook heel veel onzekerheid met zich mee als ze al een baan kunnen vinden.

Vrijetijdsbesteding is ook een onderwerp wat vaak lastiger is voor mensen met een beperking, ze kunnen niet gemakkelijk met het openbaar vervoer, alles moet geregeld worden en soms een dag van tevoren. Spontaan weggaan zit er echt niet in. Ook zijn veel restaurants en winkels niet toegankelijk voor mensen met een beperking.

Ook op het gebied van onderwijs zou er veel  kunnen verbeteren, ik zelf heb op het MBO uitsluiting ervaren, omdat ik anders was dan de meeste studenten. Ook door de school zelf werd er onbewust gediscrimineerd, ik moest een verklaring tekenen, zodat de school niet aansprakelijk zou zijn als het misging op de opleiding. Ik hoop dat thuisonderwijs mogelijk blijft voor mensen die echt niet naar school kunnen.

Ik hoor ook heel veel geluiden van mensen in de risicogroepen dat zij niet gehoord worden, zij willen niet steeds naar achteren geschoven worden als het gaat om een vaccinatie. Zij zitten soms bijna een jaar in isolatie en willen ook verder kunnen. Het doet mij pijn om te horen dat er ook geluiden zijn vanuit de samenleving dat kwetsbare mensen moeten worden afgescheiden van de gezonde mensen.

Natuurlijk weet ik dat niet alles in een keer opgelost kan worden, maar het begint bij bewustwording dat er iets moet veranderen.

Zou u deze informatie mee kunnen nemen en wellicht ook met ons in gesprek willen gaan, dit is maar een klein deel van de uitdagingen die spelen bij mensen met een beperking of chronische ziekte, maar ik wil u wel even een beeld geven over deze uitdagingen.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

#NietIedereStemTelt

Op 17 maart aanstaande mogen we weer met zijn allen naar de stembus. Zeventig-plussers mogen per brief stemmen, wat natuurlijk heel mooi is voor hen. Zij mogen per brief stemmen, omdat zij volgens het RIVM het meeste risico lopen op een ernstig beloop van corona. Daarmee vergeet de regering een hele grote groep mensen die jonger dan zeventig jaar zijn en misschien nog kwetsbaarder zijn dan de zeventig plussers.

Voor de jongere mensen die kwetsbaar zijn voor corona wordt dus bepaald wat ze moeten doen, ze moeten of zelf naar de stembus gaan of iemand machtigen. Uit een onderzoek van IederIn is gekomen dat 9% van de mensen die kan stemmen en een kwetsbare gezondheid hebben twijfelt of hij/zij het wel veilig genoeg vind om naar de stembus te komen. Dat is echt veel, het zou zomaar kunnen zijn dat een partij net geen zetel binnen sleept.

Iemand machtigen kan niet altijd, want je moet wel iemand kunnen vertrouwen, wie garandeert dat het juiste hokje wordt ingekleurd? Dan nog het argument dat mensen kunnen vroeg stemmen, als men het niet veilig vind in een stemhokje is het dan ook niet veilig. Veel mensen gaan niet eens naar de supermarkt, omdat dat gewoon te onveilig is voor hen, maar ze moeten wel naar de stembus?

Daarnaast hebben we allemaal stemgeheim, niet iedereen wil dat mensen weten waar hij/zij op stemt. Je kunt denken als je iemand niet kan vertrouwen heb je een groter probleem dan niet kunnen stemmen. Dat kan, maar dat hoeft niet zo te zijn, want er kunnen mensen zijn die totaal aan de andere kant van het van jouw politieke keuze staan. Ik zou niet iemand willen machtigen die mijn keuze niet goed vindt of iemand die ik helemaal niet ken machtigen, ze moeten toch met een kopie van jouw ID of paspoort over de straat.

Het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties komt met de argumenten dat per post stemmen ook nadelen kent, omdat stemvrijheid en stemgeheim niet te waarborgen is. Voordat men naar het stemhokje gaat kan men ook gedwongen worden om op een bepaalde partij te stemmen en machtigen zorgt er ook voor dat men een ander hokje kan inkleuren dan gewenst en je geeft je stemgeheim dan al op. Sommige mensen geven aan, maar je moet je straks ook laten vaccineren en dan sta je ook in de rij dat klopt, maar dit kan anders en dan zou het ook gewoon moeten gebeuren zodat iedereen veilig kan stemmen. Ook geven mensen aan je moet toch ook naar de supermarkt? Nee mensen laten de boodschappen bezorgen.

Ook weten we niet of iedereen de gezondheidscheck eerlijk zal invullen, omdat er ook mensen zijn die niet geloven in het virus.

Wat is dan wel de oplossing?

Een van de oplossingen zou kunnen zijn dat mensen van tevoren kunnen aan geven of ze per post willen stemmen, maar dan zouden de verkiezingen wel uitgesteld moeten worden. Willen we dat? Liever niet maar we willen ook niet te veel stemmen verloren laten gaan, dus eigenlijk hoop ik dat de verkiezingen uitgesteld worden.

Het is geen wens, het is een recht om veilig te kunnen stemmen, maar blijkbaar niet in een land als de onze. Waarom is het voor 70+ die soms geen onderliggend lijden hebben niet veilig genoeg en voor mensen met onderliggend lijden en jonger dan 70 wel?

Rood potlood en ingekleurd hokje op een stembiljet.

Brief over de Participatiewet/Bijstand.

Beste heer, mevrouw,

Ik, Noortje van Lith, wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn bijna 3 jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid. Mensen met een arbeidsbeperking moeten vaak nog steeds overleven van het sociaal minimum dat 1.006 euro per maand exclusief huurtoeslag en zorgtoeslag, vaak denken mensen dat mensen met een arbeidsbeperking extra toeslagen krijgen, maar dat is helemaal niet zo.

Sinds 2015 komen mensen alleen voor een Wajong in aanmerking als ze volledig duurzaam arbeidsongeschikt zijn en als het UWV denkt dat ze echt geen arbeidsvermogen kunnen ontwikkelen.

Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Ook zijn veel mensen bang om samen te gaan wonen vanwege de kostendelersnorm en de partnertoets. Deze regeling maakt ons afhankelijk van huisgenoten of onze partner terwijl we vaak al zo afhankelijk zijn van anderen.

Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.

Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om van dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand? Gisteren is uit een onderzoek van de LCR met de titel ’ Als verrekenen een beperking is’ gebleken dat 61% in de financiële problemen is gekomen door verrekening van de uitkering.

Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Een goede financiële basis, is het begin van een volwaardig bestaan, een goede basis is tenminste het WML per maand.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Brief aan de staatssecretaris.

Beste heer van ’t Wout,

Ik, Noortje van Lith, wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn nu ruim twee jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid.

Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.

Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand?

Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.

De regels van de bijstand zijn echt enorm streng, zeker voor een groep die noodgedwongen in de bijstand moeten, omdat de toegang tot de Wajong is afgesloten voor de groep die arbeidsvermogen heeft of mogelijk arbeidsvermogen gaat ontwikkelen. Er zijn wel regelingen aangedragen door het kabinet, om de bestaanszekerheid iets te verbeteren zoals een vrijlating die voor één jaar geldt, maar deze regeling lost zeker in deze tijden van crisis niet op want gemeenten moeten bezuinigen en gaan deze vrijlating niet verlengen en dan vallen mensen weer terug in een lager inkomen. Ook loont meer werken niet als dat überhaupt al kan, want veel mensen met een arbeidsbeperking kunnen niet meer uren werken dan ze aan kunnen. Als men meer dan 3 dagen kan/wil werken valt men terug in inkomen.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Het begint allemaal met voldoende financiële basis.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Brief aan de commissie van SZW (Sociale Zaken en Werkgelegenheid)

Beste Commissieleden van SZW,

Mijn naam is Noortje van Lith, zelf ben ik rolstoelgebruiker en ben ik slechthorend.

Ik wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn nu ruim twee jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid.

Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.

Het is natuurlijk ook belangrijk dat het OV toegankelijk wordt voor allerlei beperkingen, maar een kaartje voor de bus of een trein is nu al gauw te duur voor mensen in de participatiewet of de Wajong.

Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand?

Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.

De regels van de bijstand zijn echt enorm streng, zeker voor een groep die noodgedwongen in de bijstand moeten, omdat de toegang tot de Wajong is afgesloten voor de groep die arbeidsvermogen heeft of mogelijk arbeidsvermogen gaat ontwikkelen.

Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Het begint allemaal met voldoende financiële basis.

Mogen we na een strijd van jaren eindelijk eens op u rekenen?

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Hoe denk ik over het beleid van de overheid met betrekking tot de quotumregeling?

De quotumregeling is onderdeel van de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten. Deze regeling gaat in als uit de jaarlijkse monitor van de banenafspraak blijkt dat werkgevers onvoldoende banen gecreëerd hebben voor mensen met een ziekte of handicap.
Werkgevers worden zo door de overheid gedwongen om banen te creëren voor mensen uit de doelgroep van de banenafspraak. Dit gebeurt via het opleggen van een quotum arbeidsbeperkten. Werkgevers met ongeveer 25 of meer werknemers (40.575 of meer verloonde uren) moeten een bepaald percentage mensen met een ziekte of handicap in dienst nemen of inlenen. Dit quotum wordt voor elke werkgever bepaald aan de hand van een vastgesteld quotumpercentage.

Bron: UWV

Als ik zelf naar deze regeling kijk dwingt de overheid om mensen met een beperking aan te nemen, als ze dat niet voldoende doen krijgen ze een boete. Ik vind dit geen goede manier. Werkgevers die mensen met een arbeidsbeperking in dienst nemen moet hen wel aannemen op basis van kwaliteiten en niet omdat het moet. Ik zelf zou liever aangenomen worden op basis van wat ik kan en niet op basis van het moet, want anders krijg ik een boete.

Zelf haalt de overheid dit quotum niet en dan geef je bedrijven een boete als zij het niet halen. Ik krijg hierbij een beetje het gevoel van: Kijk mij eens inclusief bezig zijn. Maar eigenlijk is het, ik krijg geen boete want ik heb mensen met een arbeidsbeperking aangenomen. Dat doet mij pijn, eigenlijk is het net als, ik moet zoveel mogelijk verkopen, want anders krijg ik mijn bonus niet.

Ik zou willen dat er een manier gevonden wordt, zodat werkgever gestimuleerd wordt, maar niet op basis van een boete of op basis van een bonus. Dat moet anders kunnen vind ik. Maar hoe? Daar ben ik nog niet over uit. Het lijkt op de huidige manier wel of ze  winst willen behalen op mensen met een arbeidsbeperking, want de boete die gaat naar de staatskas en zelf hoeft de overheid geen boete te betalen als ze niet aan het quotum voldoen.

Nu geldt de quotumregeling nog niet, omdat werkgever voldoende banen hebben gecreëerd, maar als dit wel gaat gebeuren zou ik er niet blij mee zijn.

Hoe beleef ik deze tijd?

Voor mij verandert er niet zoveel in deze tijd, omdat ik door mijn beperking helaas niet overal heen kan. Ik kan mezelf goed vermaken in deze tijd met mijn studie en ik zit af en toe lekker buiten in het zonnetje in de tuin. Ook probeer via Twitter bewustwording te creëren voor mensen met een beperking. Ik heb al van verschillende mensen gehoord dat zij anders behandeld worden in de supermarkt.

Nu is het bijvoorbeeld de bedoeling dat iedereen in de supermarkt een mandje pakt, om zo de hoeveelheid mensen in de winkel in de gaten te kunnen houden. Daarbij wordt geen rekening gehouden met bepaalde beperkingen. Sommige mensen met een beperking kunnen geen mandje of karretje gebruiken. Ik zou de supermarkten als tip willen meegeven dat zij ook moeten nadenken hoe zij deze mensen kunnen toelaten in de winkel zonder dat hun privacy en zelfstandigheid in het geding komt. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door het karretje of mandje even apart weg te zetten.

Verder merk ik dat de media niet echt goed let op de woordkeuze die ze gebruiken, dat kan zorgen voor angst onder sommige mensen. Er is bijvoorbeeld gezegd dat wanneer we in fase 3 belanden dat men keuzes moet gaan maken over wie er wel en niet op de IC komt. Mensen die kwetsbaar zijn, zijn mensen die zichzelf niet kunnen aankleden of wassen. Dat gaf mij wel even een beangstigend gevoel, omdat ik dit zelf ook niet kan. Later is dit gelukkig bijgesteld, maar ik vind dat media en artsen daar wel bewuster mee moeten omgaan. Dit is voor veel mensen al een angstige tijd en als men dan informatie geeft die op allerlei manieren geïnterpreteerd kan worden is dit verwarrend.

Ook merk ik dat het kabinet niet nadenkt over alle groepen in de samenleving, gisteren tijdens de persconferentie werd er gezegd, we zullen moeten wennen aan de anderhalve meter samenleving. Ikzelf heb bijvoorbeeld ook weleens hulp nodig als ik iets laat vallen in de supermarkt, maar ze zullen mij niet helpen als we echt aan de anderhalve meter samenleving moeten. Misschien moeten we het niet zo letterlijk nemen, maar ik vraag me af, hoe moet ik het anders interpreteren.

Als laatste wil ik nog even zeggen dat ik blij ben met de initiatieven die ontstaan door deze crisis. We doen het voor en met elkaar!