Als persoon met een handicap heb ik vaak te maken met microagressie, het wordt vaak weggewuifd met de woorden ‘trek het je niet aan’ soms zitten er echt dagen bij net als vandaag dat het me erg hoog zit en dat ik zelfs ga geloven dat ik me aanstel. Ik weet diep van binnen dat ik me niet aanstel, maar als je het elke dag hoort, dat je zeurt of klaagt ga je wel twijfelen aan jezelf.
Dat je met een handicap tegen dingen aan loopt of rijdt is voor veel mensen moeilijk te begrijpen, omdat ze zelf niet in eenzelfde situatie zitten, maar zelfs van mensen die ook een handicap hebben, krijg ik soms het verwijt dat ik zeur en dat doet mij het meeste pijn.
Het enige wat ik wil is mensen bewust maken van het leven met een handicap, want onze stem wordt te weinig gehoord. We worden te weinig gezien, ik probeer te laten zien waar ik met mijn handicap tegen aan rijd. Je hoeft het niet altijd met mij eens te zijn, maar zie ons en laat ons meepraten, zodat wij mee kunnen doen. Dan hoef jij dat straks niet meer te doen. Ook jij kan in je leven te maken gaan krijgen met een handicap.
Velen van ons willen dat het voor iedereen beter wordt, mijn vrijheid zal niet betekenen dat jouw vrijheid wordt ingeperkt. Ik wil alleen constateren dat Nederland nog lang niet toegankelijk is voor mensen met een handicap.
De microagressie waar ik mee te maken heb, maakt dat de groep mensen met een handicap die zich uitspreekt over de (on)toegankelijke samenleving klein en daarom lijkt het alsof wij een kleine groep zijn, maar inmiddels heeft meer dan 25% van de Nederlandse bevolking een handicap, dit varieert van matig tot zeer ernstig. Sommige mensen ondervinden weinig beperkingen en de ander juist meer, dat is van verschillende factoren afhankelijk.
Ik wil iedereen bedanken, ook als je een negatieve blik op me hebt. Je zorgt ervoor dat ik me weer bewust ben van het feit dat ik mijn stem moet blijven geven aan een steeds grotere wordende groep mensen.
We moeten het voor elkaar doen.
Noortje strijdt door 