Verwachtingen, door mijn leven heen.

Bij mensen met een handicap hebben mensen vaak andere verwachtingen, zo ook bij mij. In deze blog wil ik je graag meenemen in de verwachtingen die mensen van mij hadden gedurende mijn leven.

Het begin van mijn leven…

Ik ben geboren met 26 weken en 3 dagen (3 maanden te vroeg). De vraag was toen of ik het zou overleven. Iedere verwachting die ik overtrof was er een. Iedere dag die ik overleefde was er een. Daarna kwam pas de vraag hoe ik me zou ontwikkelen, zou ik dingen gaan begrijpen, zou ik gaan praten? Het waren allemaal vragen die niemand kon beantwoorden. Dat ik niet zou kunnen lopen, daar waren ze al sneller achter, want op een hersenscan konden ze zien dat het motorische deel van mijn hersenen beschadigd is, dit komt omdat ik na mijn geboorte zuurstofgebrek kreeg. Mijn longen waren nog niet rijp genoeg. De verwachtingen waren toen laag, wat ook logisch is, want je wil je niet te hoge verwachtingen hebben die niet uit gaan komen.

De basisschool

De basisschool heb ik op het speciaal onderwijs gevolgd vanwege allerlei therapieën die ik toen ook nodig had omdat ik een lichamelijke handicap heb. Denk o.a. aan fysiotherapie en ergotherapie.

In mijn eerste jaren op de basisschool zat ik met kinderen in de klas die van een lager niveau waren dan ik. Dat merk je als peuter en kleuter nog helemaal niet, want dan zit je allemaal op een gelijk niveau. Naarmate ik ouder werd, zo rond een jaar of 7 begon ik wel te merken dat ik meer kon dan mijn klasgenoten. Gelukkig zagen ze dat op school ook en toen mocht ik naar een klas waar ik leerde lezen en schrijven (typen) in mijn geval.

Echt schrijven, dat wil ik!

Een oud-leerkracht waar ik vorig jaar nog mee afgesproken heb vertelde een leuk verhaal over mij. Ze vertelde dat ik in de tijd dat ik bij haar in de klas zat, heel graag een schrijfschriftje wilde hebben om te laten zien dat ik echt kon schrijven, maar in het begin bleef ze volhouden dat ik beter kon typen. Dat was minder vermoeiend voor mij. Ik zei tegen haar, als ik kan laten zien dat ik kan schrijven, mag ik dan ook een schriftje? Dat mocht. Na een paar weken flink geoefend te hebben thuis. Vroeg ik, mag ik een pen en een papier dan kan laten zien wat ik kan. Het lukte en toen kreeg ik een schriftje!

Van de basisschool naar de middelbare school.

Aan het einde van je basisschooltijd maak je altijd een eindtoets, in mijn geval was dat de NIO. Alle eindtoetsen vallen bij mij altijd lager uit als er een onderdeel in zit wat met ruimtelijk inzicht te maken heeft. Ik heb weinig tot geen ruimtelijk inzicht omdat ik nooit heb kunnen kruipen en klimmen. Je ontwikkelt als baby, kleuter en peuter ruimtelijk inzicht door te kruipen en te klimmen.

De leerkracht waar ik het eerder in deze blog over had, wist wat ik kon en is ervoor gaan vechten dat ik naar VMBO T/MAVO kon. Ze moest hiervoor andere mensen overtuigen dat dit het beste niveau was voor mij.

En verder?

Toen ik van de middelbare school naar het MBO ging moest ik weer knokken om mijn plek, want wederom werd er op basis van een uitslag van een test gezegd dat ik MBO 4 niet aan zou kunnen. Toch werd ik wederom tegengewerkt, omdat een capaciteitentest, waar ook ruimtelijk inzicht in voor kwam, laag uit viel. Ze wilden me op MBO 2 of 3 plaatsen, maar op dat niveau was geen opleiding die ik leuk vond.
Ik heb mijn VMBO T/MAVO diploma behaald, dus alleen op basis daarvan zou ik MBO 4 gewoon moeten kunnen voltooien. Met mijn overtuigingskracht heb ik het toch voor elkaar gekregen om aangenomen te worden op de opleiding. De opleiding Juridische dienstverlening die ik gedaan heb en ook met goed resultaat heb mogen afronden was de enige opleiding die mij echt interesseerde.

Hoe is het nu?

Inmiddels heb ik al 7 maanden een baan en afgelopen november heb ik een dienstverband voor onbepaalde tijd gekregen bij de Sociaal Economische Raad in Den Haag. Dit is de belangrijkste adviesraad voor regering en parlement over sociaal-economische vraagstukken. Op het moment dat mensen mij vragen wat ik nu doe en of ik werk, vertel ik dat ik bij de Sociaal Economische Raad werk. Ik merk wanneer ik dit vertel dat de toon, waarop men tegen mij praat veranderd en dat ze me serieuzer nemen. Ik vind dat apart, dat bedoel ik met de lage verwachtingen. Ik heb dat heel lang heel vervelend gevonden, omdat ik graag wil dat mensen mij behandelen als ieder ander. Nu kan ik daar nog steeds moeite mee hebben, maar ik ga wel vaker denken, als mensen mij echt kennen, dan zien ze dat ze mij normaal kunnen behandelen.

De lat voor mezelf te hoog leggen.

Ik heb door deze gebeurtenissen wel het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen. Zo wilde ik graag laten zien dat ik ook rechten kan studeren op een hogeschool. Uiteindelijk heb ik hiervan afgezien omdat ik veel belemmeringen ervaarde met reizen en de school was toch niet zo fijn als ik dacht. Hierna gekozen voor een thuisstudie die ik op mijn eigen tempo kon voltooien. Toen er ook achter gekomen dat ik niet fulltime zou kunnen gaan werken. Ik heb gemerkt, als ik teveel hooi op mijn vork neem, krijg ik last van kramp in mijn benen. Iets doen, al is het maar een stukje tikken kost mij extra energie, omdat ik bij het typen al mijn spieren gebruik, ook de spieren die ik niet hoeft te gebruiken. Nadat ik hierachter kwam, heb ik ook mijn eigen verwachtingen bij moeten stellen. Ik dacht op eerder altijd te moeten bewijzen dat ik hetzelfde kon als ieder ander. Dat heeft wel een tijdje pijn gedaan. Op een moment dacht ik, bewijzen hoeft niet meer, dat ik iets kan weet ik zelf en de mensen om mij heen.