Noortje’s troonrede.

Geachte leden van de Staten-Generaal, 

De vraag is zijn we nog wel een samenleving? We komen steeds vaker tegenover elkaar te staan en toch moeten we het met elkaar doen. Als we niets aardigs kunnen zeggen, kunnen we beter niets zeggen, dat kan het leven zoveel fijner maken.

Heel veel mensen doen wat ze kunnen om te participeren in de samenleving. Dat is natuurlijk hartstikke mooi. Sommigen doen het met vrijwilligerswerk of mantelzorg, anderen met een betaalde baan en weer anderen knokken om zelf overeind te blijven. We zijn allemaal waardevol.

Helaas staan er nog heel veel mensen langs de kant van de samenleving. Mensen met een arbeidsbeperking die niet (fulltime) kunnen werken waardoor ze een inkomen hebben op het absolute minimum. Waardoor ze moeten overleven en niet kunnen leven. 

Met de huidige plannen gaat dat helaas niet lukken, daarom pleit ik voor een aanvulling tot tenminste het wettelijk minimumloon, zonder alle vervelende plichten van de bijstand zoals de partnertoets, vermogenstoets en kostendelersnorm. Als de aanvulling vanuit de bijstand komt moeten mensen o.a. rekening houden met een beperkte hoeveelheid spaargeld en met de huishoudsamenstelling (kostendelersnorm). Als men met huisgenoten gaat wonen, moet men een deel van de uitkering inleveren, waardoor de financiële druk meer op huisgenoten gaat drukken.

Bij samen wonen met een partner die het minimumloon verdient, komt men niet meer in aanmerking voor een (aanvullende) uitkering. Dat kan betekenen dat je een ongelijkwaardige relatie hebt en dat de partner die wel verdient een bepaalde macht heeft. Je wil als partner niet hoeven vragen of je iets mag kopen. Je wil niet gedwongen afhankelijk zijn van anderen, dan voel je je machteloos, omdat je vaak al afhankelijk bent van zorg of begeleiding is dit extra pijnlijk.

We willen de kosten eerlijk kunnen delen, zoals het er nu uit ziet moet onze partner of huisgenoot het grootste deel van de kosten op zich nemen. Want wij mensen met een arbeidsbeperking kunnen het niet opbrengen, wij worden gestraft omdat we een handicap hebben. Velen van ons kunnen door handicap of ziekte niet zelfstandig het wettelijk minimumloon verdienen, omdat we niet fulltime kunnen werken.

Soms is er een aanpassing nodig om tot gelijke behandeling te komen, zeg ik weleens. Zo moeten mensen die niet fulltime kunnen werken en daardoor niet het wettelijk minimumloon kunnen verdienen aangevuld worden tot het wettelijk minimumloon. Een goede financiële basis, is het begin van een volwaardig bestaan.  Deze mensen horen niet in de participatiewet thuis, ze hebben een goede regeling nodig met een inkomen waar ze als volwaardig persoon van kunnen leven.

Waarom noemen we het nog steeds een participatiesamenleving? Het woord A-participatiesamenleving past tegenwoordig steeds beter, er is al lang geen sprake meer van een participatiesamenleving. We zijn een samenleving geworden die vaak vooral gericht is op het eigen geluk. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die wel denken aan het welzijn van anderen. Hen mogen we zeker niet vergeten.

Vaak hebben mensen met een arbeidshandicap tijdelijke contracten en worden ze, maar tot het absolute minimum aangevuld. Het absolute minimum is niet gebaseerd op iemand met een arbeidshandicap, maar op een gezond persoon. Dus op wat een gezond persoon minimaal nodig heeft om te (over)leven. Mensen met een arbeidshandicap hebben vaak hogere levenskosten dus is het voor hen helemaal overleven. Hier moet echt verandering in komen!

Ook voert Nederland het VN-verdrag handicap niet voldoende uit. Het kabinet moet echt eens gaan staan voor onze rechten, dat kunnen ze onder andere doen door het facultatief protocol te tekenen, zodat wij ons beklag kunnen doen over de uitvoering van het VN-verdrag handicap in Nederland bij het VN-comité. Het nu demissionaire kabinet is voornemens om het facultatief protocol te tekenen, ik weet niet precies hoe het er op dit moment voor staat.

Nederland moet eens gaan zorgen dat toegankelijkheid niet meer vrijblijvend is, er moeten eens waarschuwingen en boetes gaan volgen als iets niet toegankelijk is en nee, niet alles kan toegankelijk worden, maar wel veel meer dan nu het geval is.

Ik wil ook even aandacht besteden aan kinderen met een handicap, zij kunnen soms niet eens naar school vanwege problemen met het leerlingenvervoer. Leerlingenbelang Voortgezet Speciaal Onderwijs laat iedere dag zien met welke vervelende situaties deze leerlingen te maken hebben en zij hebben nog een hele toekomst voor zich. Het moet echt anders. De chauffeurs moeten beter betaalt gaan worden. Juist voor deze leerlingen moet het beter worden, we hebben nog bergen te verzetten.

Om een volwaardig leven te kunnen leiden, moet men kunnen beschikken over voldoende inkomen. Daarnaast moet toegankelijkheid voor mensen met een handicap hoog op de prioriteitenlijst staan, alleen dan kunnen we echt mee doen. Toegang tot een volwaardig leven is geen gunst, maar een recht. Met zijn allen kunnen we hier werk van maken, het moet en het kan veel beter in Nederland.

Meer dan een kwart van de Nederlandse bevolking heeft een handicap of een chronische ziekte en deze groep zal alleen maar groeien met de toenemende vergrijzing, toegankelijkheid is voor ons allemaal van belang.

Noortje op de troon.

Brief aan de fractievoorzitters over het VN-Verdrag Handicap.

Beste fractievoorzitters van de Tweede Kamer,

Mijn naam is Noortje van Lith, vijf jaar geleden schreef ik een brief aan premier Rutte over de onderbetaling van mensen met een (arbeids)handicap. Sindsdien ben ik aan het strijden voor de rechten van mensen met een handicap. Inmiddels heb ik zelf een baan bij de Sociaal Economische Raad, maar ik besef dat een baan hebben niet voor iedereen met een handicap vanzelfsprekend is of mogelijk is.

Ik krijg vaak de vraag: Mensen met een handicap hebben toch dezelfde rechten als ieder ander? Waarom behandelen we die rechten dan? Mijn antwoord: Mensen met een handicap hebben inderdaad dezelfde rechten, maar hebben niet altijd toegang tot dezelfde rechten in de praktijk.

Mijn ervaring is dat ik voornamelijk door de buitenwereld geconfronteerd wordt met mijn handicap. Niet alles is toegankelijk en mensen praten vaak niet tegen mij, maar tegen degene die bij mij is of ze bejegenen mij enorm kinderachtig.

Nog te vaak worden de rechten van mensen met een handicap als een gunst gezien. Ik noem een voorbeeld: ‘Kijk eens dame, ik heb een plank voor jou weggelegd zodat jij naar binnen kunt met jouw rolstoel.’ Begrijp me niet verkeerd, het is hartstikke aardig als mensen het doen, maar het voelt voor mij wel als dankbaar moeten zijn, terwijl iemand die loopt niet dankbaar hoeft te zijn om binnen te komen. Nog steeds zijn niet alle (openbare) gebouwen toegankelijk voor mensen met een handicap, er zitten ook geen consequenties aan het niet toegankelijk maken van gebouwen. Het zou goed zijn als de overheid mee helpt door het geven van subsidie voor het toegankelijk maken van een gebouw en als het echt niet kan moet er bij een renovatie of verhuizing gelet worden op toegankelijkheid met behulp van ervaringsdeskundigen en betaal hen dan ook voor hun deskundigheid.

Dat mensen met een arbeidshandicap die niet zelfstandig het Wettelijk Minimumloon kunnen verdienen in armoede moeten leven, is ook een van de dingen die ervoor zorgt dat Nederland helemaal niet zo’n beschaafd land is. Het gaat dan over een (aanvullende) uitkering, ook als men wel 15 tot 20 uur per week werkt. De aanvulling gaat maar tot het sociaal minimum (1.115,79 euro p/m). Dat betekent dat men geen volwaardig leven kan leiden, nooit ook niet, op de pensioengerechtigde leeftijd, want men bouwt geen pensioen op met een (aanvullende) uitkering. 15 of 20 uur werken kost voor iemand met een arbeidshandicap net zoveel of zelfs meer energie als voor iemand die wel 40 uur kan werken. Dan kan men wel zeggen, maar je verdient het uurloon, maar daar kan men niet van rondkomen als je maar 15 tot 20 uur kan werken.  Daarnaast hebben ze ook te maken met de plichten in de bijstand zoals de kostendelersnorm, partnertoets en vermogenstoets. Het is echt overleven omdat deze mensen vaak hogere levenskosten hebben.

Daar komt nog bij dat in armoede leven nog meer energie kost. Veel mensen met een arbeidshandicap kunnen al vaak minder goed ergens heen, omdat ze het geld er niet voor hebben, maar ook omdat veel panden niet toegankelijk zijn voor hen. Dus Nederland, het begint bij geld hebben, ook voor leuke dingen. en weet dat iedereen vroeg of laat het nodig heeft. Iedereen kan een been breken en daardoor tijdelijk een rolstoel nodig hebben. Toegankelijkheid is voor iedereen van belang, maak het verplicht, maak subsidie vrij om een toegankelijk Nederland te bouwen. Stop met die vrijblijvendheid.

Ook als het gaat om de arbeidsmarkt moeten we echt een andere denkslag maken, we zeggen vaak. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, maar is het vaak niet andersom? Heeft de arbeidsmarkt geen afstand tot deze mensen?

Eén op de vijf Nederland heeft een handicap, variërend van licht tot zeer ernstig. Allemaal hebben we in meer of minder mate hulp nodig op alle levensterreinen. Deze hulp is heel fijn, maar nog fijner is het als we zelfstandiger kunnen zijn, daar kunt u ons bij helpen door het VN-verdrag te betrekken bij elk beleidsterrein, want dit gebeurt onvoldoende en daardoor schendt Nederland al gelijk een van de verdragsverplichtingen. U kunt mensen attent maken op het belang van het VN-verdrag Handicap, hij is geratificeerd in 2016, maar in de praktijk is er nog zeer weinig van te merken.

Aan u stel ik de vraag, wil u ervoor zorgen dat Nederland het VN-verdrag Handicap echt gaat uitvoeren of moeten we toegankelijkheid voor altijd als een gunst gaan zien en blijven wij minder waard in dit land?

Ik hoop dat u nadenkt over de inhoud van mijn brief en het VN-verdrag Handicap echt in de praktijk gaat uitvoeren, want pas dan voelen wij ons gezien, gehoord en gesteund.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Noortjegelijkebehandeling@gmail.com

‘Lekker hoor, niet (fulltime) werken’

Ik lees vaak dat mensen denken dat het wel lekker is om een uitkering te hebben of niet fulltime te kunnen werken, want dan heb je veel meer vrije tijd. Laat ik aan dit vooroordeel gelijk een einde maken. Dit is niet waar. Veel mensen met een arbeidshandicap hebben een energiebeperking, dus ze moeten echt per dag bekijken wat ze kunnen doen en de rest van de dag vooral rustig aan doen. Het doet me echt pijn als mensen zeggen: ‘Echt lekker dat zo weinig werkt, dan kan je tenminste nog wat doen.’

Iets doen kost voor veel mensen met een energiebeperking enorm veel energie. Als een vriendin deze week aan mij zou vragen, kun je van het weekend afspreken dan weet ik nu al dat ik dit niet kan als ik al iets gepland heb staan. Dan voel ik me best wel schuldig, maar ik weet van mezelf dat ik niet te veel moet doen, als ik dit wel doe, krijg ik pijn en kramp in mijn spieren, waardoor ik helemaal niet meer kan functioneren.

Veel mensen zonder handicap beseffen niet dat leven met een handicap duurder is, vaak hebben mensen met een handicap hogere levenskosten, omdat ze hogere zorgkosten hebben, omdat ze vaak medicijnen gebruiken of een hoge eigen bijdrage moeten betalen voor de zorg waarvan ze afhankelijk zijn. Nee, ze hebben geen recht op extra toeslagen. Je hebt wel een tegemoetkoming chronisch zieken en arbeidsongeschikten, maar dat is maar 186 euro per jaar. (2022) dus dat is vaak niets in vergelijking met de kosten die iemand maakt. Deze mensen hebben geen geld meer over om leuke dingen te doen, waar je juist energie van kan krijgen.

We kunnen niet (fulltime) werken door onze handicap of chronische ziekte, dat is niet fijn, we willen het liefst onafhankelijk zijn van anderen. Dat lukt helaas vaak niet. Velen van ons zijn zorgafhankelijk en vaak ook nog financieel afhankelijk van anderen. Zij leven vaak op het sociaal minimum. (1.216,62 euro) voor een alleenstaande inclusief vakantiegeld en exclusief toeslagen, maar zelfs met deze toeslagen is het overleven. Daar moet de overheid echt iets aan doen, want mensen in armoede laten overleven is echt een politieke keuze.

De politiek zou ons kunnen helpen door ons aan te vullen met een bedrag van +/- 400 tot 500 euro, dan is het nog steeds overleven, maar krijgen we wel iets meer lucht. Het liefst zou ik willen dat deze mensen aangevuld worden tot het wettelijk minimumloon, zij kiezen er immers niet voor om niet (fulltime) te kunnen werken en daarnaast zou ervoor hen een aparte regeling moeten zijn zonder de regels van de bijstand, zoals een vermogensgrens, partnertoets en kostendelersnorm.

Mensen die nu nog steeds denken: ‘Lekker hoor, niet (fulltime) werken’, wil ik vragen om, na te denken over de volgende vraag. Hoe zou mijn leven eruit zien als ik bij alles na moet denken of het mijn energie of pijn waard is? Jij als lezer hoeft er waarschijnlijk alleen over na te denken, veel mensen met een arbeidshandicap of chronische ziekte moeten het elke dag weer overwegen, dag in dag uit.

Op dit moment woon ik nog bij mijn ouders, dus hoef ik me ook nog geen zorgen te maken over mijn inkomen, maar ooit wil ik toch op mezelf gaan wonen en hoe moet ik het dan gaan regelen? Ik hoop dat de overheid dit echt gaat inzien, niet alleen voor mij, maar juist voor de mensen die op dit moment in zo’n situatie zitten dat ze niet kunnen rondkomen. In armoede leven zorgt er namelijk voor dat mensen zich niet kunnen ontwikkelen, want ze zijn dag in dag uit bezig met overleven.

Microagressie.

Als persoon met een handicap heb ik vaak te maken met microagressie, het wordt vaak weggewuifd met de woorden ‘trek het je niet aan’ soms zitten er echt dagen bij net als vandaag dat het me erg hoog zit en dat ik zelfs ga geloven dat ik me aanstel. Ik weet diep van binnen dat ik me niet aanstel, maar als je het elke dag hoort, dat je zeurt of klaagt ga je wel twijfelen aan jezelf.

Dat je met een handicap tegen dingen aan loopt of rijdt is voor veel mensen moeilijk te begrijpen, omdat ze zelf niet in eenzelfde situatie zitten, maar zelfs van mensen die ook een handicap hebben, krijg ik soms het verwijt dat ik zeur en dat doet mij het meeste pijn.

Het enige wat ik wil is mensen bewust maken van het leven met een handicap, want onze stem wordt te weinig gehoord. We worden te weinig gezien, ik probeer te laten zien waar ik met mijn handicap tegen aan rijd. Je hoeft het niet altijd met mij eens te zijn, maar zie ons en laat ons meepraten, zodat wij mee kunnen doen. Dan hoef jij dat straks niet meer te doen. Ook jij kan in je leven te maken gaan krijgen met een handicap.

Velen van ons willen dat het voor iedereen beter wordt, mijn vrijheid zal niet betekenen dat jouw vrijheid wordt ingeperkt. Ik wil alleen constateren dat Nederland nog lang niet toegankelijk is voor mensen met een handicap.

De microagressie waar ik mee te maken heb, maakt dat de groep mensen met een handicap die zich uitspreekt over de (on)toegankelijke samenleving klein en daarom lijkt het alsof wij een kleine groep zijn, maar inmiddels heeft meer dan 25% van de Nederlandse bevolking een handicap, dit varieert van matig tot zeer ernstig. Sommige mensen ondervinden weinig beperkingen en de ander juist meer, dat is van verschillende factoren afhankelijk.

Ik wil iedereen bedanken, ook als je een negatieve blik op me hebt. Je zorgt ervoor dat ik me weer bewust ben van het feit dat ik mijn stem moet blijven geven aan een steeds grotere wordende groep mensen.

We moeten het voor elkaar doen.

Hoe is het om in een rolstoel te zitten?

Deze vraag krijg ik regelmatig en dan denk ik vaak zal ik de tegenvraag stellen, hoe is het om te lopen? Ik weet dat namelijk niet. Ik heb nooit kunnen lopen, maar ik weet wel dat alles veel makkelijker te doen is als je kan lopen. Als ik vertel dat het voor mij veel plannen is om ergens heen te kunnen dan denken mensen vaak dat het wel mee valt. Ik moet altijd van tevoren kijken of ik ergens binnen kan komen en of er genoeg ruimte is om mezelf te kunnen bewegen, dit is trouwens niet altijd het geval. Ook als ik gebeld heb om te vragen of het toegankelijk is. Zo moest ik een keer door een smalle gang, wat maar net ging. Als mijn rolstoel een centimeter breder was geweest, kon ik er niet langs. Daardoor merk ik dat veel mensen niet weten, hoe breed een gangpad of een deur moet zijn om er met een rolstoel langs te kunnen.

De breedte van een deur of gangpad moet minimaal 0,85 meter zijn om er goed met een rolstoel doorheen te kunnen. Veel mensen denken dat geen drempels het enige is om toegankelijk te zijn, maar dat is niet zo. Mensen in een rolstoel moeten bijvoorbeeld ook een liftknop kunnen bedienen, deze moeten dus niet te hoog zitten. Ook dit hoort bij het streven om mensen met een handicap zo zelfstandig mogelijk te laten deelnemen aan de maatschappij.

Ik ga zelf altijd naar plekken, waar ik bekend ben, omdat ik dan weet dat het toegankelijk is, ik heb vaak geen energie om helemaal uit te gaan zoeken en te gaan bellen of het wel toegankelijk is. Als websites van restaurants of andere plekken vermelden dat ze rolstoeltoegankelijk zijn, zou dat voor mij al een stuk schelen. Je hebt dan wel apps als ongehinderd etc. Maar daar moet je ook in zoeken, ik zou het dus fijner vinden als er een toegankelijkheidskeurmerk zou bestaan.

Daarnaast is voor mij ook vaak de vraag, hoe ga ik er komen, want ik wil niet altijd afhankelijk zijn van familie of vrienden en een taxi moet je vaak een dag of zelfs twee dagen van tevoren boeken en wat als het niet toegankelijk is, wat dan? Een taxi wacht niet even en je moet de terugreis tegelijkertijd met de heenreis boeken. Dus iets spontaans doen zit er echt niet in.

Terugkomend op de vraag, hoe is het om in een rolstoel te zitten? Het is soms echt zoeken, wat wel en niet kan en keuzes maken, waar wil ik mijn energie in stoppen. Omdat dit veel stress oplevert bij mij ben ik vaak thuis en daar vermaak ik mij ook prima, maar soms zou ik wel willen dat ik meer kon doen.

Wat betekent de val van het kabinet voor mensen met een handicap?

Laat ik ten eerste zeggen dat ik niet voor iedereen met een handicap kan spreken.

Persoonlijk voelde ik eerst blijdschap, want dit kabinet en de vorige kabinetten maakten veel kapot voor mensen met een handicap. Denk onder andere aan het afsluiten van de Wajong vanaf 2015 en mensen met een arbeidshandicap in de bijstand zetten als ze niet zelfstandig het wettelijk minimumloon kunnen verdienen. Dit is allemaal al in kabinet-Rutte II gebeurd, maar ze hadden het kunnen verbeteren en dat hebben ze ook niet gedaan in de kabinetten die hierna kwamen. Er is veel bezuinigd op mensen met een handicap en ze hebben veelal te maken met extra levenskosten.

Na de blijdschap kwam ook een beetje angst om de hoek kijken, wat voor kabinet krijgen we straks? Is het dan nog rechtser en bungelen de rechten van mensen met een handicap dan helemaal onderaan de prioriteitenlijst? Ik blijf hoop houden op beter, want een optimistisch persoon ben en blijf ik wel.

In een eerdere blog van begin deze maand beschreef ik al dat het kabinet dat gevallen is weer wilde gaan bezuinigen op mensen met een handicap, onder andere door de WMO weer inkomensafhankelijk te maken en de jonggehandicaptenkorting te halveren.

Deze plannen zullen nu hopelijk geen doorgang meer vinden, maar je weet dus nooit hoe het verder gaat, het wordt nu sowieso uitgesteld denk ik.

Toch was er dit jaar ook een beetje goed nieuws voor mensen met een handicap, het facultatief protocol zou getekend gaan worden. Ik hoop dat dit nog steeds gebeurt bij een volgend kabinet, maar het zal weer uitgesteld worden en dat is jammer. Door dit protocol te tekenen kunnen mensen met een handicap een klacht indienen bij een VN-comité. (Het VN-Comité is een soort organisatie van de Verenigde Naties, die toetst of Nederland zich houdt aan VN-verdragen).

Ook bij een volgend kabinet zal ik me laten horen voor onze rechten, want wij zijn vaak een vergeten groep die helaas alleen maar groter gaat worden.

Wéér bezuinigen op mensen met een handicap.

De regering heeft plannen om per 2026 de WMO weer inkomensafhankelijk maken, dat betekent dat je in veel gevallen meer gaat betalen dan de 19 euro per maand die nu vast staat en voor iedereen geldt die gebruik maakt van de WMO. Zelfs 19 euro per maand is voor mensen in een uitkering veel geld, iemand vertelde, daar kan ik zes maaltijden van kopen.

Er zijn mensen die 150 tot 250 euro eigen bijdrage moeten gaan betalen, als de inkomensafhankelijke eigen bijdrage in gaat. Terwijl veel mensen met een arbeidshandicap of chronische ziekte geen hoog inkomen hebben en al veel kwijt zijn aan zorgkosten en andere levenskosten. Omdat mensen met een heel hoog inkomen die wel particuliere hulp kunnen betalen, dat niet doen, omdat ze via de WMO, goedkopere hulp kunnen krijgen gaat men het nu terugdraaien, maar daar zijn mensen met een lager inkomen de dupe van. De echte hoge inkomens kunnen dat betalen, maar dan zeggen ze, we kopen zelf particuliere hulp en dan zijn ze misschien wel goedkoper uit dan de eigen bijdrage, maar midden en lage inkomens kunnen dat niet.

In mijn geval zal het nog langer kunnen duren, voordat ik op mezelf kan wonen, want daarvoor moet ik voldoende inkomen hebben en ik wil er ook nog enigszins van kunnen leven en niet hoeven overleven.

Het kan dus de ontwikkeling van veel mensen helemaal stil zetten en het kan er ook voor zorgen dat mensen zorg gaan mijden, omdat ze het gewoonweg niet meer kunnen betalen. Ik word hier echt zo boos om, zeker omdat er in het verleden ook al heel veel bezuinigd is op mensen met een handicap. Het lijkt wel alsof het kabinet denkt, we pakken de groep die toch niet kan staken. We hebben niet gevraagd om onze handicap en toch wordt leven voor ons heel moeilijk gemaakt.

Ook is er een plan om de jonggehandicaptenkorting te halveren, waardoor mensen in de Wajong het nog moeilijker krijgen. Het gaat dus verlaagd worden van 820 euro naar 410 euro. Ik weet niet of dit bedrag verlaagd gaat worden vanuit die 820 euro of vanuit de 771 euro wat in het regeerakkoord staat.

Dit zijn dus allemaal nog plannen, maar ik vrees dat deze plannen doorgang vinden, omdat het kabinet moet bezuinigen. Maar aan de andere kant geeft het ook een sprankje hoop dat de BoerBurgerBeweging, PvdA en GroenLinks een motie hebben ingediend. Om in elk geval de halvering van de Jonggehandicaptenkorting schrappen. Deze partijen hebben een meerderheid in de Eerste Kamer, maar dan nog, het is een motie en die kan een minister naast zich neer leggen. Ook als er tegen de halvering wordt gestemd.

Ik heb sterk het idee dat het VN-verdrag in Nederland niet geldt, want daarin staat: Mensen met een handicap/chronische ziekte hebben recht op een behoorlijke levensstandaard. In mijn ogen is op of onder de armoedegrens leven geen behoorlijke levensstandaard. Het geeft mij het gevoel dat het kabinet ons niets waard vindt en dat we maar moeten creperen.

*Wajong 2015 is 75% van het brutominimumloon dat komt neer op ongeveer 1.450 euro bruto.

*De oude Wajong en de Wajong 2010 zijn 70% van het bruto wettelijk minimumloon. Dat is vergelijkbaar met de bijstand netto. Dit kan per persoon verschillen!

*De bijstand is voor een alleenstaande 1.135 euro netto.

*De jonggehandicaptenkorting: Is een korting die je krijgt vanuit de belastingdienst, omdat je een Wajong uitkering hebt. Het is vergelijkbaar met de arbeidskorting.

Een handicap faken om sneller aan de beurt te zijn.

Deze week is er een artikel verschenen dat er jongeren zonder handicap waren die via de rolstoelingang sneller in de Efteling attracties wilden. Dit vind ik echt naar, want een handicap hebben is echt geen lolletje. Daarbij verpest je het ook voor de groep die het wel nodig hebben. Zij moeten straks gaan bewijzen dat ze een handicap hebben, dat is privacygevoelig en het personeel van de Efteling zijn vaak niet medisch geschoold, dus zij kunnen dat niet beoordelen. Een arts schrijft ook geen verklaring vanwege belangenconflicten die kunnen ontstaan tussen de arts en de patiënt.

Een handicap of ziekte is niet altijd zichtbaar, daarom moeten mensen echt uitkijken met oordelen dat iemand geen handicap of ziekte zou hebben. Ik vind dat de Efteling het goed aanpakt vanuit vertrouwen en dat zou zo moeten blijven. Dit na vele acties vanuit mensen met een handicap, want eerst moest je ook bij hen een medische verklaring laten zien. Dat hoeft nu niet meer. Je kan op dit moment namelijk een faciliteitenkaart printen via de website van de Efteling. Sommige mensen hebben geen gehandicaptenparkeerkaart, omdat ze bijvoorbeeld geen auto hebben, dus die laten zien is niet voor iedereen een oplossing. Je medische gegevens laten zien is een ontmoedigingsbeleid, want je moet veel moeite doen om een verklaring te krijgen. Je moet dan een verklaring hebben van een onafhankelijke arts, want je behandelend arts mag deze verklaring niet geven,

Dat mensen een handicap faken is zo ontzettend laag, ze hebben vaak niet door hoe moeilijk het leven met een handicap kan zijn. Ze denken vaak dat het alleen maar even in een rolstoel zitten is, maar het is veel meer dan dat:

• In de attracties geholpen worden, terwijl iedereen kijkt.
• Net zolang op bed blijven liggen, totdat iemand je helpt
• Je billen laten afpoetsen door een ander
• Vaak pijn hebben
• Moe zijn na een activiteit.

Dit geldt trouwens dus niet alleen voor mensen in een rolstoel, je kan ook denken aan mensen met autisme, hartproblemen, PTSS, down syndroom etc.

Op de website van Disneyland Parijs staat dat ze echt een bewijs willen hebben van handicap, dat kan volgens de website door een bewijs van het ontvangen van een uitkering zoals Wajong of WIA, een gehandicaptenparkeerkaart of een autipas. De vraag is moet je dit willen? Het is namelijk erg privacygevoelig en daar komt nog de spanning bij of de medewerkers van een park je wel geloven.

Misbruik van de ingang voor mensen met een handicap/ziekte komt niet zo heel vaak voor gelukkig. Ik denk dus dat we vooral mensen bewust moeten laten zijn van de gevolgen van leven met een handicap. Het is niet aan jou als bezoeker om te bepalen of iemand een handicap heeft. Het kan ook een onzichtbare handicap zijn.

Dit gebeurt niet alleen bij de Efteling, maar is in het verleden ook gebeurd bij Schiphol. Daar moeten mensen met een onzichtbare handicap nu een keycord met zonnebloem symbool dragen als subtiel teken dat ze extra hulp nodig hebben. De zonnebloem keycord op Schiphol is er al langer en is een internationaal symbool. Voorheen kon je hem zonder opgaaf van reden krijgen bij de balie voor assistentie, maar hier werd vorig jaar misbruik van gemaakt. Nu moet je dus assistentie aanvragen via je vliegmaatschappij en dan pas krijg je een keycord. Ook krijgen mensen in een rolstoel zonder begeleiding van de assistentie van Schiphol geen voorrang meer omdat ook hier misbruik werd gemaakt helaas.

Als je een handicap of ziekte hebt, moet al je al vaak genoeg bewijzen dat je een handicap of ziekte hebt en dan moet je het ook bij leuke activiteiten doen. Alleen maar omdat er een paar klapharken zijn die het er misbruik van willen maken, dan straf je hen die het echt nodig hebben, omdat zij hun privacy moeten opgeven. Dat moeten we niet willen.

Ik gaf eerder aan dat een disabilitycard een goed idee zou zijn, maar nu ik erover gelezen heb kan dat ook weer mensen uitsluiten. Bijvoorbeeld omdat je geen diagnose hebt.

Mijn advies? Geen extra controles uitvoeren. Mensen meer voorlichting geven over het leven met een handicap op scholen, maar ook op de werkvloer.

Vooralsnog gaat de Efteling niets doen heb ik begrepen. Deze reactie heeft de Efteling gegeven aan omroep Brabant.

Pardoes/Efteling

Aktion T4

Mensen met een handicap in de WOII werden als onwaardig gezien. In aanloop naar 4 en 5 mei ben ik veel aan het lezen over de omgang met mensen met een handicap/ziektes in de WOII.

Aktion T4 is een programma waarbij ze mensen die een handicap of ziekte hebben steriliseerden om zo zwakke mensen uit te roeien, dit gaat om mensen met een verstandelijke, psychische of lichamelijke handicap. Als zij zouden verdwijnen zou er alleen nog een sterk ras overblijven.

Een ongeruste vader gaf aan zijn misvormd en blind geboren kind uit ‘zijn lijden’ te willen verlossen. Dit kindje heette Gerhard Kretschmar. Hij was het eerste kindje die vermoord werd, omdat hij gehandicapt was.

Drie weken na de moord op Gerhard werd er een register gemaakt en daar werden baby’s geregistreerd die (erfelijke) afwijkingen hadden. Kort daarna begon de massamoord op deze baby’s.

De ouders van deze kinderen brachten hun kinderen naar instellingen, ze dachten dat daar goede (medische) zorg kregen. Tegen de ouders werd gezegd dat ze overleden waren aan een longontsteking, maar ze werden vermoord door een dodelijke injectie, vergast of ze werden mishandeld en overleden hieraan. Zonder dat de ouders het wisten werden de hersenen van deze kinderen onderzocht.

In totaal heeft Aktion T4 tussen de 275.000 en 300.000 onschuldige mensen gedood.

Ook in de huidige tijd werkt dit nog steeds door dat kun je merken in ons taalgebruik. Er wordt nog te vaak gestrooid met termen als invalide en mindervalide. Dat betekent letterlijk ongeschikt en mindergeschikt. Ook is er nog steeds veel wantrouwen naar mensen die een handicap of ziekte hebben. We zouden ons bijvoorbeeld aanstellen als het om ontoegankelijkheid gaat.

Om nog even terug te komen op Aktion T4, er wordt wel steeds meer aandacht aan besteed, maar ik merk dat heel veel mensen hier nog niet van op de hoogte zijn. Het is een vergeten groep slachtoffers. Dat raakt mij heel erg, want ook ik heb een handicap. Stel dat ik in die tijd in Duitsland of in een ander land waar dit gebeurde was geboren dan was mij misschien hetzelfde overkomen.

Op dat wij nooit vergeten, ik herdenk mijn lotgenoten van toen vanavond om 20.00 uur.

History.co.uk. (n.d.). Aktion T4: The Nazi euthanasia programme that killed 300,000. Retrieved May 4, 2023, from https://www.history.co.uk/article/aktion-t4-the-nazi-euthanasia-programme-that-killed-300000.

4 mei: Ik herdenk, want aan onze vrijheid zit een verhaal. Een verhaal van velen die het leven lieten, zodat ik van vrijheid mag genieten. Vrijheid is niet doodnormaal… Een getekend meisje in het midden met een hartje op haar shirt.

Brief aan de minister van VWS betreffende Valys.

Geachte minister Kuipers/minister Helder,

Mijn naam is Noortje van Lith, 26 jaar en al heel mijn leven afhankelijk van een rolstoel. Daardoor ben ik ook afhankelijk van derden in mijn dagelijks leven. Ook als het gaat om vervoer, aangezien het openbaar vervoer nog lang niet toegankelijk is en het de verwachting is dat het pas in 2040 volledig toegankelijk zal zijn.

Ik wil graag een probleem aankaarten. Per jaar hebben mensen met een handicap en ouderen recht op 700 km om te reizen. Dit is veel te weinig, want per jaar legt een gemiddeld persoon tussen de 1.300 en 2.600 km per jaar af voor vrijetijdsbesteding volgens het CBS.

Ik mag regelmatig bijeenkomsten bijwonen om de positie van mensen met een handicap te verbeteren. Helaas zijn de mogelijkheden om online deel te nemen nog beperkt en is fysiek aanwezig, kunnen zijn vaak fijner, omdat je dan net als ieder ander de sfeer kan voelen. Helaas is dit voor velen van ons niet mogelijk, we hebben, maar recht op 700 kilometer tegen OV-tarief van 22 cent. Als we boven de 700 km zitten moeten we maar liefs 1,53 euro per kilometer betalen.

Persoonlijk heb ik vorig jaar vier bijeenkomsten moeten afzeggen, omdat ik te weinig kilometers had. Ik wil aan het einde van het jaar ook nog kunnen afspreken met een vriendin. Daar moet ik ook rekening mee houden.

Ik heb geen recht op het hogere kilometerbudget, net als velen anderen, want ik zou met de trein moeten kunnen volgens Valys. Met de trein reizen is voor mij (nog) niet toegankelijk genoeg, want je hebt altijd een risico dat de liften het niet doen of dat de reisassistentie niet komt opdagen om je de trein in te helpen. Daarnaast is het voor mij ook een risico om mezelf in het verkeer te begeven, omdat ik geen overzicht heb in het verkeer. Ik zie geen diepte en ben slechthorend.

Ik zou graag zien dat mensen met een handicap die weinig tot geen mogelijkheden hebben om met het reguliere OV te reizen een onbeperkt aantal kilometers tegen OV-tarief krijgen om veilig met Valys te kunnen reizen.

Ook kunnen we, maar tot 23.55 uur in de avond een taxi terugboeken, dit betekent ook dat we nooit een avondje uit kunnen gaan of een concert kunnen bijwonen in de avond. Dit is behoorlijk vrijheidsbeperkend.

Ik hoop dat we samen kunnen kijken naar de eventuele mogelijkheden, niet alleen voor mij, maar ook voor anderen die het niet kunnen redden met 700 kilometer per jaar.

Ik hoor graag van u.

Met vriendelijke groet,

Noortje van Lith

Noortjegelijkebehandeling@gmail.com